Škripska župna crkva sv. Jelene Križarice, za koju se pretpostavljalo da je porijeklom upravo iz Škripa, dovršena je 1816. godine. Građena je kao jednobrodna crkva dvoranskog tipa u baroknom slogu na mjestu starije crkve koja je zbog trošnosti porušena 1767. godine.
Južno od polukružne apside nalazi se pomoćna prostorija u kojoj je bio smješten odbačeni gornji dio dvodijelnog (vjerojatno) sakristijskog ormara, prekriven otpadom te izložen iznimno nepovoljnim mikroklimatskim uvjetima. Njegov donji dio, prema sadašnjim spoznajama, nije sačuvan.
Pravokutni ormar (225 x 136 x 61 cm) razdjeljuje pet vratnica; središnja vratnica je jednokrilna, dok su ostale četiri u paru lijevo i desno od središnje vratnice. Valja napomenuti da unutarnji raspored ne prati raspored vratnica (tj. nije trodijelan), nego je podijeljen na dva dijela. Zbog takve podjele središnja se vratnica ne otvara, iako su na njoj šarke. Ta vratnica ima horizontalnu podjelu na četiri kasete, dok se ostale dijele na tri kasete koje se smanjuju od vrha prema dnu. U kasetama se nalaze kartuše, odnosno dijelovi kartuša; iznimka je sasvim donja na središnjoj vratnici u kojoj su samo dvije profilirane letvice.
U sklopu istraživačkih radova iz 2018. godine provedeno je radiokarbonsko ispitivanje starosti drva koje je pokazalo da je drvo posječeno najvjerojatnije između 1490. i 1523. godine, što ormar svrstava među najstarije sačuvane primjerke u Dalmaciji.
Ispitivanja površine crnogoričnog drva, najvjerojatnije smreke ili jele, pokazala su da ormar izvorno nije bio lakiran ni obojen, što je svojevrstan raritet u profanom i sakralnom namještaju. Obojeni dijelovi ormara su naknadna intervencija, vjerojatno provedena prilikom bojenja nekog drugog predmeta, kad je ormar poslužio kao površina za čišćenje kistova.
Prije početka konzervatorsko-restauratorskih radova provedenih u Restauratorskom odjelu Split Hrvatskog restauratorskog zavoda trebalo je postaviti teorijsku podlogu prema kojoj su se razvijale tehničke i tehnološke metode. Nakon detaljne dokumentacije zatečenog stanja drvenog nosioca, izrađena je snimka postojećeg stanja s ucrtanim oštećenjima te shematskim prikazom godova drva. Iscrpna dokumentacija i provedene analize materijala odredile su tijek konzervatorsko-restauratorskih radova koncipiranih na temelju uvažavanja zatečenog stanja te čuvanja brojnih posebnosti predmeta, imajući na umu potrebnu stabilnost i prezentabilnost kulturnog dobra.
Najosjetljivija faza radova bilo je uklanjanje nečistoće i boje s površine ormara. Drvo koje nije lakirano izrazito je porozno pa je postojala opasnost da nečistoća i boja pri čišćenju površine prodru dublje u strukturu drva. Kombiniralo se suho čišćenje i čišćenje geliranim otapalima različitih sastava, prilagođenih tretiranoj površini. Odlomljeni dijelovi zalijepljeni su koštanim tutkalom, koje je bilo upotrijebljeno i za izradu ormara.
Kako bi se sačuvali izvorni načini spajanja kovanim željeznim čavlima, odlučeno je da se metalne aplikacije neće skidati, nego će se radovi prilagoditi originalu. Kao konsolidant korišten je kopolimer etil-metakrilata i metil-akrilata, koji se nanosio isključivo na oštećena područja.
Iako se smatra da je ormar bio sakralnog karaktera, ne možemo isključiti ni mogućnost da je izvorno imao drugačiju namjenu. Stoga će se buduća istraživanja usmjeriti i na pokušaj pronalaska njegova izvornog smještaja i funkcije. Buduća prezentacija toga izuzetnog komada naše kulturne baštine proširit će spoznaje o izgledu sakralnih interijera 16. stoljeća u Dalmaciji.